De Movo Tapes Een carriere als ander Heijden, A.F.Th. van der Foto auteur Klaas Koppe

Werkend aan de eerste twee delen van zijn cyclus ‘Homo duplex’, ‘Moeilijke voeten’ en ‘Knooppunt hellegat’, merkte A.F.Th. dat er onder zijn handen onvoorzien een extra roman aan het ontstaan was. Hij voegde het boek, ‘De Movo Tapes’, gezien het preluderende karakter ervan als ‘Homo duplex 0’ aan de cyclus toe. Het spreekt vanzelf dat de publicatie aan die van ‘Moeilijke voeten’ vooraf gaat.
De aanvankelijk naamloze verteller (‘Ik kan mij niet een fatsoenlijk aan u voorstellen, want ik heb mijn naam verpatst’), die zich later zal tooien met de codenaam QX-Q-8 van een camera van Rijkswaterstaat, onthult hoe hij na de dood van Tibbolt ‘Movo’ Satink diens vol gesproken cassettebandjes weet op te sporen in de kelderarchieven van een Amsterdamse uitgeverij. Hij weet ze, al flirtend, te ontfutselen aan een redactrice die ze destijds op Movo’s verzoek heeft getranscribeerd. QX-Q-8 laat de door vocht en vuil aangetaste bandjes op een laboratorium restaureren. Wekenlang beluistert hij ze, en zo ontrolt zich voor ons Movo’s levensloop, die ooit door QX-Q-8 zelf ingrijpend en onherstelbaar werd gemanipuleerd.We zien hem als kleine jongen, in verwarring, de jeuk uit zijn moeders overvloedige littekens krabben. Als jongeman bedient hij oudere dames. Naast het sarcastisch ophalen van herinneringen doet hij via zijn dictafoon verslag van zijn pogingen een veldslag tussen hooligans uit Amsterdam en Rotterdam te organiseren. Zijn einddoel: de Wereldstaking uitroepen.
Regelmatig onderbreekt QX-Q-8 het beluisteren van de tapes om een Rotterdamse geschiedenis uit het jaar van Movo’s geboorte op te rakelen. Daarin speelt hij zelf een rol als pornofotograaf. De twee verhaallijnen slingeren zich om elkaar heen, zoeken elkaar als het ware, en ‘vinden’ elkaar tenslotte in het telefoongesprek dat de hooliganveldslag bekrachtigt, te ondernemen bij knooppunt Hellegatsplein.
De Movo Tapes gaat over het terugvinden van een krankzinnige verzameling bandjes, maar bestaat voor het grootste deel uit de monologen zelf. Afwisselend sarcastisch, gevoelig, cynisch, bespiegelend – maar altijd direct, een stem die de lezer heet of ijskoud in de nek blaast.