Of het nu gaat over het tijdens een zondagmiddagwandeling op nieuwe schoenen inhalen van een bejaarde dame, danwel over de bedaarde achtervolging van een dief, over de verplettering van een zojuist aangeschaft gloeilampje, over met tegenzin verleende gastvrijheid, of over de privacy van iemand met een arm in een mitella – het is Nicolaas Matsier in dit boek eigenlijk steeds te doen om de kleine en zelfs om de kleinst mogelijke voorvallen. Dicht bij huis is daardoor in de allereerste plaats een zeer opgewekte ode aan het gewone en het alledaagse, het onaanzienlijke en het vluchtige – aan alle talloze kleinigheden waardoor een mensenleven grotendeels in beslag wordt genomen.
Doordat die kleine voorvallen bovendien telkens plaatsvinden in het leven van één man, die met vrouw, opgroeiende dochters en poezen aan de rand van de Amsterdamse Jordaan woont, regelmatig in een nabijgelegen park ‘djokt’ en af en toe een poging tot opruimen doet, is Dicht bij huis zeker óók te lezen als een vervolg op Gesloten huis. Waar deze autobiografische roman over een jeugd in de jaren vijftig als ondertitel ‘zelfportret met ouders’ droeg, daar zou Dicht bij huis heel goed een zelfportret met huisgenoten, buurt en park kunnen heten.
Nicolaas Matsier (Krommenie, 1945) publiceerde, naast kinderboeken en vertalingen, Oud-Zuid (1976), Onbepaald vertraagd (1979), De eeuwige stad (1982) en Een gebreid echtpaartje (1985), die in 1995 samen in een verzamelbundel werden uitgegeven. In 1996 verscheen Alice in Verbazië, een bundel essays over Lewis Carroll en zijn Alice-boeken. Matsiers roman Gesloten huis (1994) brak alle records ‘genomineerd worden voor grote literaire prijzen’ en is uiteindelijk bekroond met de Mekkaprijs en de Bordewijkprijs.
