-
Ik ben en blijf een dolend kind", zegt Toon Hermans ergens in deze nieuwste bundel gedichten en aforismen. Misschien wel zijn meest rake typering, want de mens weet immers weinig tot niets van wat er nou eigenlijk met en om hem heen gebeurt. Juist daarom blijft Toon "roepen dat het licht aan is." Het zijn de bekende elementen die steeds terugkomen in zijn werk, zowel in het theater als in zijn bundels. Daar is hij uniek in. Zijn gedichten mogen dan niet allemaal van literair gehalte zijn, daar staat tegenover dat een aantal in zijn eenvoud soms geniaal is. Ook nu weer minder tot weinig echte kolderrijmen, wel steeds meer filosoferend in zijn eigen direkte stijl. In heel korte twee- of drieregelige gedachten, korte gedichten en een achttal langere beschouwingen. Over de ziel die schreit, angst en verlangen, de impulsieve mens die bijzonder kan zijn, de waarde van de glimlach, over communicatie die horizontaal is, over "souvenirs d'amour" en een beschrijving van een ooit door de grote clown Buziau uitgehaalde practical joke, over de "vele beetjes die tot zoiets als onverwoestbare liefde" kunnen leiden.
