-
Acht verhalen van een goed schrijvend en veel gelezen hedendaags auteur. Er gebeurt niet veel bijzonders maar de stijl is puntig, met gevoel voor detail. De kerkelijk- gereformeerde achtergrond van de schrijver komt soms om de hoek kijken; de schrijver toont zich hiertegen niet bitter, eerder ironisch met enige humor. Zijn kennis van de dierenwereld - de schrijver is gepromoveerd bioloog - vult de vertelstof goed aan. Alle verhalen werden eerder gepubliceerd: in Het vrome volk ("Handel", "De neef van Mata Hari" en "Ouderlingenbezoek"), Mammoet op zondag ("Paard jagend op buizerd" en "Avondwandeling") en Ongewenste zeereis ("De dorstige minnaar", De vloekende dievegge" en "Ongewenste zeereis").
-
Zowel haar naam op de voorzijde als haar beeltenis op de achterzijde van het boek roepen bloeiende warmte op, maar in de elf verhalen uit deze nieuwe bundel van Fleur Bourgonje is die warme uitstraling alleen aanwezig in de liefdevolle manier waarop zij verdriet en eenzaamheid, angst en teleurstelling, weet weer te geven. We treffen de hoofdpersoon - meestal een vrouwelijke ik-figuur - tussen allerlei 'uitersten' aan, zowel in de buitenwereld (Afrika, Nederland, Zuid-Amerika) maar vooral in haar 'binnenwereld' die minstens zo afwisselend is, ook al zijn de voornaamste kleuren van die wereld zwart en grijs. Een auteur die deze grauwe tinten zo gevoelvol weet vast te leggen, stijgt ver uit boven veel collega's die kleurrijk een oppervlakkige wereld beschrijven. Fleur Bourgonje bewijst in elk van haar elf verhalen uit 'Wat het water gaf' dat zij van de stille wateren de diepste gronden durft te onderzoeken, en vanuit die diepten schenkt ze de lezer(es) paarlen die hopelijk niet voor de zwijnen zullen zijn.
-
Ongeveer 500 pagina's met 'eenenveertig hoogtepunten uit de Nederlandse en Vlaamse literatuur', aldus de achterflap van deze verzamelbundel verhalen uit het fonds van Meulenhoff. De verhalen zijn op auteursnaam in alfabetische volgorde gerangschikt, van Bertus Aafjes tot Carolijn Visser. De bundel heeft geen voorwoord, geen verantwoording van de keuze. Maar waarom ook? Het is een heerlijke bloemlezing. De foto voorop verbeeldt het fraai: vader, moeder en twee kinderen, in een (jaren vijftig, zestig gemeubileerde) huiskamer, allen verdiept in een boek. Geen televisie: lezen! Met beknopte bio- en bibliografische aantekeningen over de auteurs. Een aantrekkelijke bundel, gedrukt in een zeer goed leesbaar lettertype.
-
Bijzonder veel zorg is besteed aan de opmaak van dit boekje met "spreuken" van "de bond zonder naam", zoals de titel er een is. In twee-kleurendruk uitgevoerd zijn deze spreuken (zoals: "wees geen ijsbeer in de zomer" en "je lach of je leven") deels rossig-bruin, deels zwart, deels zwartomrand-wit in telkens andere opstellingen geplaatst, waarbij veel enigszins abstraherende illustraties, soms doorlopend tot onder de gehele tekst. Die tekst is dan telkens weer een opwekkend woord, niet altijd van herhalingen vrij gebleven. De echte diepgang wordt, vergeleken bij vroegere boekjes van de auteur, minder gevonden, het blijft nogal horizontaal moraliserend. Er worden de lezer evenwel veel wijze dingen voorgehouden. Voorin geschreven * Een betaalbaar cadeau voor elke gelegenheid .. leuk om tegeven en nog leuker om te krijgen * Vader en Moeder moet je danken - niet afdanken