Verhalen

Tientallen nieuwe verhalen

Kafu Nagai Gebruikers Sporen en Geel verkleuring

Yvonne Keuls (1931) begon halverwege de jaren vijftig met het schrijven van korte schetsen over haar dochters en breidde dat al snel uit met toneelstukken, hoorspelen en literaire televisiebewerkingen. Ze vond haar grote publiek met sociaal-realistischeromans als Jan Rap en zn maat, De moeder van David S. en Het verrotte leven van Floortje Bloem. Veel van haar boeken werden bekroond en zijn uitgegroeid tot klassiekers van de Nederlandse literatuur. In 2012 ontving zij de Cultuurprijs van de stad Den Haag voor haar hele oeuvre en onlangs werd haar de Litteraire Witte Prijs 2018 toegekend.

Parijs. Lichtstad, wereldstad, stad van kunstenaars en van de leifde. Maar vooral droomstad. Dromerig langs de Seine lopen of je spiegelen in de vijvers van het Bois de Boulogne, zoals Rudy Kousbroek. Vol vreugde de geuren van de vrijheid opsnuiven, zoals Simon Carmiggelt in Parijs deed vlak na de Tweede Wereldoorlog. Maar ook een harde stad als je er in moet leven, getuige Josepha Mendels en Willem Frederik Hermans. Hard, als je wanhopig op zoek bent naar de liefde, zoals Hans Warren. En toch overheerst bij alle Nederlandse en Vlaamse schrijvers die voor lang of kort in parijs verbleven, de verbazing over de schoonheid, de liefde voor het echte leven dat in Parijs intenser en tegelijk joyeuzer geleef wordt. En hoevelen hebben er niet geleefd en over geschreven: van E. du Perron tot Godfried Bomans, van Jan Brusse tot Remco Campert. Parijs blijft tot de verbeelding spreken en uitnodigen tot verdwalen. Tot dromen. Het is de stad van iedereen. Of, zoals Carmiggelt schreef: 'Parijs? Parijs is van de wereld.' Rudi Wester studeerde Franse taal- en letterkunde en woont bij tijd en wijle in Frankrijk. Al jarenlang schrijft zij over Franse literatuur in Vrij Nederland, en ze interviewde grote Franse auteurs. In 2000 werd zij door de Franse regering tot Officier des Artes et des Lettres geslagen.

Verhalen spelen zich af in het Ned.-Indie voor de 2e W.O. Voor kenners en fijnproevers is dit een boek van allure. De verhalen spelen zich af op het eiland Madoera. Het ontbreken van namen, ook die van de meeste personen die alleen met hun functies worden aangeduid, geven het boek een bijzondere atmosfeer, van deze wereld en toch niet meer van deze wereld. De wijze van schrijven, uiterst eenvoudig, koel, maar met een ondertoon van uiterste bewogenheid werken bovendien dit effect in de hand. De gebeurtenissen die beschreven worden, tropenkolder, het dempen van een opstand, een toernee van een aantal ambtenaren en de ontmoeting met vele zonderlingen treft men veelvuldig in de Indische bellettrie aan, maar de overeenkomst is slechts oppervlakkig. Door stijl en toon worden ze tot unieke gebeurtenissen; Alberts werk is niet moeilijk, wel vergt het een intensieve concentratie.