-
De drie vriendinnen Sonja, Ebe en Heleen logeren een paar weken in een huis van een vriend aan de zonnige Zuid-Franse kust. Zorgeloos geven ze zich over aan romantiek en liefde – totdat blijkt dat ze alle drie zijn verleid door dezelfde man. De vrouwen zijn woedend en besluiten samen wraakte nemen. Maar al snel hebben zij hun gevoelens en hun daden niet meer in de hand, met dramatische gevolgen. Tegen wil en dank is er een moord gepleegd,en de vriendinnen moeten het belastende bewijs materiaal verbergen. De angst dat een van hen een cruciale fout zal maken of het geheim zal verklappen, zorgt voor toenemende spanningen, en het onderling wantrouwen wordt groter en groter.Wat is sterker, hun vriendschap of de liefde? En hoever moet je gaan om te zorgen dat een dodelijk geheim voor altijd bewaard blijft?
-
In Lang geleden spelen autobiografie en pure fictie een rollenspel: de verzinsels zijn werkelijkheid, terwijl de autobiografie soms onwerkelijk lijkt. Seks speelt zich zowel 'in mijn hoofd' af , als geblinddoekt tijdens een aardbeving, als heel hevig 'bijna'. Er wordt dochter gespeeld tegenover ouders en er wordt ouder gespeeld tegenover dochters. In het verhaal 'Scherven' valt een vaas stuk en deze zal worden gelijmd; zo zijn ook de mensen bij Hemmerechts. Alleen houdt de lijm niet altijd.
-
Uzun surmus bir yaz Oorspronkelijke Titel Foto achterzijde omslag Jacques Sassier Hooiberg te Ede die drukte Indrukwekkende bundel verhalen van de in 1951 geboren Turkse auteur. Tijdens zijn studietijd aan de Sorbonne te Parijs ('73-'79) werden deze verhalen in 1975 in Turkije gepubliceerd. Vanuit een voortdurend wisselend perspectief, waarin dagboekfragmenten en brieven het verhaal aanvullen, geeft Gursel een onheilspellend beeld van onderdrukking en uitschakeling van radicaal links in Turkije in de jaren '70. Daarbij bedient hij zich van een zeer gevarieerde literaire schrijfstijl, maar de boodschap is niet mis te verstaan, in feite zijn de eerste twee lange verhalen een doorlopende aanklacht tegen terreur, folteringen, gevangenschap. De laatste drie korte verhalen, "Wentelteefjes" genaamd, zijn luchtiger van toon maar niet minder beeldend. In zijn nawoord gaat de vertaler in op de hedendaagse Turkse literatuur en geeft een toelichting op de politieke ontwikkelingen in Turkije van de laatste decennia.
-
Sinds 1992 verschijnen in de rubriek Feministische Meetlat van het maandblad "Opzij" interviews met bekende mannelijke wetenschapsbeoefenaars, politici, artiesten, opinionleaders etc. Een selectie van deze interviews van Cisca Dresselhuys, hoofdredactrice van het blad, is opgenomen in deze bundel. Rode draad van de gesprekken met onder meer Eric Noordholt, Jos Brink, Enneüs Heerma en René Diekstra is de houding van deze mannen ten opzichte van vrouwen. De vragen van Dresselhuys zijn prikkelend, goed geïnformeerd en soms vol humor en hebben betrekking op zowel werk als privé-zaken. Dresselhuys maakt het haar respondenten niet makkelijk, echter zonder haar respectvolle houding te verliezen. Deze benadering levert amusante en interessante portretten op. Het boek als geheel geeft een beeld van de manier waarop maatschappelijk belangrijke mannen met vrouwen omgaan. Het boek is voor een breed publiek interessant en toegankelijk.
-
Toen Rien Poortvliet aan een nieuw boek begon, waarin hij het alledaagse leven rond de laatste eeuwwisseling wilde vastleggen, kwam hij, door een gelukkige omstandigheid, in het bezit van zijn familiestamboom. Daarmee begon voor hem een fascinerende tocht door drie eeuwen familiegeschiedenis. LANGS HET TIJNPAD VAN MIJN VADEREN is zo het verslag geworden van een persoonlijke ontmoeting van Rien Poortvliet met zijn voorvaderen. Maar het is méér.- de talloze taferelen uit het dagelijkse leven vanaf de zeventiende eeuw, vertellen ook ónze voorgeschiedenis, in woord en beeld. Niet de grote woelingen van de wereld staan centraal, maar de beslommeringen van gewone mensen. Hoe kwam je in de achttiende eeuw, zonder waterleiding, aan water om te koken en te wassen? Wat deed men als er besmettelijke ziekten heersten? Was het afdoende om azijn te sprenkelen voor het bed van de zieke? Ontliep de dokter werkelijk het besmettingsgevaar door een pijp te roken?.... Op zijn eigen onnavolgbare wijze brengt Rien Poortvliet in dit boek hei verleden tot leven. Herkenbaar, ontroerend en vooral écht. Een boek om uren kijkend en lezend in rond te wandelen, langs het tuinpad van al onze vaderen.
-
Dit boek is mede door de vele goede zwart/wit en kleurenfoto's een reisbelevenis geworden. Gelukkig werd niet naar volledigheid gestreefd, maar werd het materiaal gevonden in de Noordelijke-, en Zuidelijke Nederlanden met uitlopers naar Wallonie. De teksten zijn doorweven met eigen ervaringen en plaatselijke - meestal historische - aanknopingspunten. De tekst is in klaar Nederlands geschreven - nog wel eens een gemis bij toeristische boeken. Een mooi kijk- en leesboek. Waardevol als aanzet om er zelf op uit te trekken.