-
Jurre is een verlegen jongen die nooit meer dan zes woorden achter elkaar zegt. Dat is niet zo erg, maar wel als je een spreekbeurt moet houden. Daar ziet hij vreselijk tegenop. Maar dan ontmoet hij prinses Sippora von Singapoor. Zij leert Jurre de wereld anders te zien dan ze is en brengt hem naar de zeven torens van het Prinsenhuis. Daar komt hij in een wonderlijke wereld van kermisgasten en straatartiesten terecht. Hij krijgt er bijzondere adviezen. En als Sippora hem dan ook nog eens met zestig spiegels te hulp schiet, kan er eigenlijk niets meer misgaan.
-
Voor in geschreven Het romandebuut van Hannes Meinkema Overtuigende roman waarin de auteur a.h.w. spreekt door de gedachtenwereld van de hoofdpersoon. De woorden die de lezer ziet, zijn de woorden die zij in gedachten tot zichzelf richt. De jonge hoofdpersoon is werkzaam als docente in de geschiedenis van de paleontologie, een onderdeel van het vak dat haar maar matig boeit en waarvoor zij colleges eigenlijk overbodig vindt. Afkomstig uit een oerdegelijk gezin heeft zij aanpassingsmoeilijkheden in het academisch milieu waar partnerruil, vrije liefde, drugs en drank geen taboe meer vormen. In haar jeugd vond zij troost bij de maaneter, symbool van de dagdroom, maar in haar leven verschijnt nu ook de vampier, symbool van angst voor dood en leven. Juist die angst voor de dood brengt haar tot de noodlottige stap.
-
Ik ben en blijf een dolend kind", zegt Toon Hermans ergens in deze nieuwste bundel gedichten en aforismen. Misschien wel zijn meest rake typering, want de mens weet immers weinig tot niets van wat er nou eigenlijk met en om hem heen gebeurt. Juist daarom blijft Toon "roepen dat het licht aan is." Het zijn de bekende elementen die steeds terugkomen in zijn werk, zowel in het theater als in zijn bundels. Daar is hij uniek in. Zijn gedichten mogen dan niet allemaal van literair gehalte zijn, daar staat tegenover dat een aantal in zijn eenvoud soms geniaal is. Ook nu weer minder tot weinig echte kolderrijmen, wel steeds meer filosoferend in zijn eigen direkte stijl. In heel korte twee- of drieregelige gedachten, korte gedichten en een achttal langere beschouwingen. Over de ziel die schreit, angst en verlangen, de impulsieve mens die bijzonder kan zijn, de waarde van de glimlach, over communicatie die horizontaal is, over "souvenirs d'amour" en een beschrijving van een ooit door de grote clown Buziau uitgehaalde practical joke, over de "vele beetjes die tot zoiets als onverwoestbare liefde" kunnen leiden.