-
Een fotograaf heeft zich een plaats verworven te midden van de culturele elite in Nederland. Hij is een veelgevraagd vakman, werkzaam voor glossy tijdschriften en toonaangevende week- en maandbladen. Zijn ouders, die vijfentwintig jaar geleden toen hij nog een kleine jongen was vanuit Marokko naar Nederland emigreerden, ziet hij nauwelijks. Daarin komt verandering als hij op een dag gebeld wordt door zijn vader, die hem dringend vraagt naar huis te komen. Zijn zieke moeder wil het familiefotoalbum zien. Dat album heeft zijn vader, met wie hij een zeer moeizame verhouding heeft, niet kunnen vinden. De fotograaf realiseert zich dat hij de ziekte van zijn moeder en haar al jarenlange stilzwijgen kan keren. Het fotoalbum is daarbij van het grootste belang, evenals de voorzichtige confrontatie met een uiterst trieste gebeurtenis die het gezin, nu al zo n twintig jaar geleden, voorgoed heeft ontwricht. De herbeleving van dat drama heeft verrassende gevolgen. Abdelkader Benali keert met De stem van mijn moeder terug naar zijn oorspronkelijke thema uit o.a. Bruiloft aan zee: dat van het migrantenkind tussen twee culturen.
-
Mels is voor alles bang: water, hoogte, de meester. Zijn zus pest hem daarmee. Zij durft alles. Ze heeft een boomhut gebouwd en daagt Mels uit erin te klimmen. Dat doet hij voor geen prijs! Behalve wanneer zijn hartsvriend spullen kwijtraakt, en Mels zijn zus verdenkt. Nu moet hij wel de boomhut in, er zit niets anders op. Eindelijk boven ontdekt hij eigenaardige zaken in de tuin van de buurman.
-
Luisterduur : ca 4 uur Leeftijd : 6 + luisterboek De Grote Vriendelijke Reus 4 CD's voorgelezen door Jan Meng Het weesmeisje Sofie wordt ´s nachts uit haar bed geplukt door een enorme reus. Gelukkig eet hij geen kinderen, zoals zijn soortgenoten. Sophie woont in een weeshuis. Als ze op een nacht stiekem uit het raam kijkt, ziet ze een hele lange, dunne man. Zo groot, hij lijkt wel een reus! Dan kijkt hij haar recht aan. Hij ontvoert haar want kinderen mogen niet weten dat reuzen echt bestaan. ‘Ik zal wel opgegeten worden,’ denkt Sophie. Maar de grote reus blijkt geen gemene mensenpeuzelende kanibaal maar een Grote Vriendelijke Reus, die door een trompet dromen in kinderkamers blaast. Hij vertelt Sophie vreselijke verhalen over de andere reuzen. Zo vreselijk dat ze samen een plan maken om te zorgen dat kindertjes voortaan weer rustig naar bed kunnen!
-
Zoals bij alle grote schrijvers vormt het werk van de Egyptische auteur Albert Cossery (1913-2008) één groot mozaïek. Hij schreef een klein, maar ijzersterk oeuvre, dat uit zeven romans en een verhalenbundel bestaat. Cossery's laatste roman, 'Grote dieven kleine dieven' uit 1999, verschijnt nu voor het eerst in een Nederlandse vertaling door Mirjam de Veth.
-
Vluggertjes in de keuken. Ook bij een snelklaargerecht is het belangrijk dat je geniet van het kokkerellen en daarna van het eten. Beter een relaxed vluggertje, dan een verplichte race tegen de klok. Deze nieuwe uitgave van Lien Willaert toont aan dat je met weinig tijd, maar met veel liefde en gemak smaakvolle gerechten op tafel kunt zetten. Opnieuw een verrassend light en creatief feel good kookboek.
-
Dit is typisch zo'n Fielding boek die je met moeite kunt wegleggen. Wat weet deze schrijfster je te boeien door haar schrijfwijze, door een heerlijk spannend verhaal en daarop volgend een knallend plot! Donna ( een heethoofd) en Victor (met een kort lontje) gaan scheiden op verzoek van Donna. Zij is de ruzies meer dan zat en wil met haar 2 kinderen een rustiger leven leiden. De heftige ruzies zijn niet van de lucht en dat wordt alleen nog maar erger als ze beiden vechten om de kinderen toegewezen te krijgen.. In de rechtszaal zijn de gemoederen behoorlijk verhit en Donna krijgt uiteindelijk de kinderen toegewezen. Dan wordt Donna verliefd op Mel, een zachtaardige lieve man. In de eerste instantie verloopt hun leven op rolletjes, totdat haar ex de kinderen van een weekend bezoek niet thuis brengt...Donna is radeloos, het politieonderzoek loopt op een dood spoor en haar relatie met Mel heeft erg te lijden onder deze druk. Door een knallende ruzie tussen deze twee, gaan ze tijdelijk uit elkaar
-
Het inzicht was vers, het dampte nog. Olivia trok haar zwarte jurk recht en keek naar haar dochter. De ogen gezwollen, de neus rood rond de vleugels van al dat gewrijf met papieren zakdoekjes, een likje gemist snot glanzend bij haar bovenlip. Roos had het moeilijk, Olivia wou dat ze iets kon doen. Roos greep haar arm, haakte in en troonde haar mee door het gangpad. De kist verdween de lijkwagen in, en zij bleven achter in de tochtige hal van de kerk. Olivia was nog nooit zo blij geweest dat mensen elkaars gedachten niet kunnen lezen. Gezien de feiten gaat over Olivia, een vrouw van eenenzeventig. Voor haar wordt alles anders als de man sterft met wie ze heel lang getrouwd was. In een ontwapenende weigering om zich te gaan gedragen naar de wens van anderen of naar het traditionele beeld van wat ouderen zouden moeten doen, gaat ze op zoek naar een manier om haar bestaan van tel te laten zijn. Een verhaal over de kracht van spijt hebben, de gretige wil om goed te leven, de warme wurggreep van families, de angst om ruimte in te nemen, de kilte van de wereld zoals we hem kennen en het wapen dat liefde kan zijn, als ze echt is tenminste. Griet Op de Beeck heeft een Boekenweekgeschenk geschreven waarin ze met lichtheid en humor de zwaarte verkent, waarin ze familieverhoudingen tekent in al hun broeierige complexiteit, waarin ze durft te pleiten voor het belang van emotie, waarin ze subtiel de politieke realiteit van vandaag aan de kaak stelt, waarin positivisme zoekt naar een nieuwe, eigenzinnige definitie. Boekenweekgeschenk 2018
-
Tien Russische vrouwen moeten tien dagen in quarantaine. Om de tijd te doden vertellen ze elkaar over hun leven en avonturen. Verhalen over mannen, ontrouw en wraak, eerste liefde en verkrachting, werk en kinderen, geld en geluk. Soms openhartig, erotisch of luchtig, dan weer aangrijpend of droevig geven de verhalen een fascinerend beeld van de Russische samenleving, gezien door de ogen van vrouwen. Julia Voznesenskaja (1942) woont in Duitsland, sinds ze wegens verboden culturele en sociale activiteiten de voormalige Sovjet-Unie werd uitgezet.
-
Dr. Piet Schellens SCJ (Eindhoven, 1931) doceerde pastoraal-theologie, was directeur van het gezinszorgwerk van de Priesters van het Heilig Hart in Amsterdam, deken van de Zaanstreek en van Alkmaar, pastoor van Langedijk en Zuid-Schermer, provinciaal van zijn congregatie en rector van een kloosterverzorgingshuis. Hij werkt nog mee in de pastoraal te Asten. Onlangs publiceerde hij een reeks bijbelse overwegingen onder de titel God, waar ben je nou? (Kempen Uitgevers, 2002). De positieve reacties op dit boek inspireerden hem tot een vervolgboek En toen kraaide de haan. Het behandelt verhalen uit her Eerste en Tweede Testament, die in het vorige boek niet aan bod kwamen. Ook voor pater Herman Falke SCJ (Lichtenvoorde, 1928) bracht de pensioengerechtigde leeftijd weinig rust. Na 35 jaar kunstonderwijs in Afrika en Canada beleeft hij nu een zeer creatieve periode als kunstenaar met een omvangrijk oeuvre van bijbelse figuren en evangelische taferelen. Zijn werk vormt de inspiratiebron voor beide genoemde boeken, die rijk geïllustreerd zijn met foto's van zijn beeldhouwwerk. Daarnaast verschijnt er een Engelse gedichtenbundel met zijn bijbelse sculpturen.
-
Met heel mijn hart" bevat drie prachtige liefdesgeschiedenissen, spelend in en om Rotterdam rond de eeuwwisseling: Melodie in de wind, Waarheen de weg mij voert en Koren en kaf. In de goede oude tijd was het leven voor jonge vrouwen vaak heel moeilijk - vooral als de liefde gedwarsboomd werd door standsverschil. Wat kies je dan: geld of geluk?
-
Hoe de kleine Stelle het vernietigingskamp overleefde Bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog was de joodse Stella negen jaar oud. Na het getto en het concentratiekamp kwam zij met haar familie in het beruchte Auschwitz-Birkenau terecht. Daar, zo wisten de gevangenen, wachtte hen de dood. Maar Oskar Schindler, de Duitse industrieel in het NSDAP-uniform, zette Stella's naam op de lijst van dwangarbeiders voor zijn fabriek en redde haar en haar familie van een wisse dood in de gaskamers.
-
Blauwe maandagen is de onthutsende debuutroman van Arnon Grunberg. Een zoektocht naar de liefde: ouderliefde versus betaalde liefde. Bekroond met de Anton Wachterprijs en het Gouden Ezelsoor. ‘Een groteske komedie, een zeldzaamheid in de Nederlandse literatuur.’ - NRC Handelsblad ‘Een van die zeldzame, verrassende boeken waarvan je bijna tranen in je ogen van het lachen krijgt.’ - Il Manifesto ‘Een schitterende debuutroman.’ - Süddeutsche Zeitung ‘Arnon Grunbergs debuutroman is een goudmijn.’ - New York Times Book Review ‘Een openhartig, zelfironisch en waanzinnig humoristisch boek. Zó grappig, dat de lach een grimas wordt.’ - Det Fri Aktuelt ‘Een illusieloos relaas over seksuele avonturen, door een verteller die de tienerjaren nauwelijks achter zich heeft gelaten, blijkt bij iedere bladzij verder uit te steken boven de puberaal-erotische standaardkost… brutaal en per saldo een winner.’ - Jeffrey Eugenides
-
Lotje is dol op Chimp, de aap die bij haar thuis woont. Maar af en toe valt het niet mee om op de jonge chimpansee te passen! Wanneer Chimp op straat schrikt van een herdershond, vlucht hij het open raam van een hotel in. Daar zet hij de boel behoorlijk op stelten. Tijdens de zeeleeuwenshow klimt de aap over de muur van de dierentuin, en verstopt zich in een auto. Met zijn getoeter jaagt hij iedereen de stuipen op het lijf... Product
-
Helena Barbara Wilhelmina (Leni) Saris (Rotterdam, 23 september 1915 – Rotterdam, 9 december 1999) was een Nederlandse schrijfster van meisjesboeken. Ze schreef meer dan honderd meisjesboeken, waarvan er in totaal zo'n acht miljoen werden verkocht. Leni Saris brak in de eerste jaren na de Tweede Wereldoorlog door bij het grote publiek en schreef vanaf dat moment elk jaar twee boeken. Bijna dertig jaar werkte ze na een secretaresseopleiding bij een notariskantoor. Schrijven deed ze in de avonduren. Pas in 1971 wijdde ze zich fulltime aan het schrijven van haar boeken, die ze als 'ontspanningsromans' typeerde. Saris' boeken gingen over de liefde in een wereld met aardige mensen, maar zonder seks. Bij de romantiek mocht beschaafd gezwijmeld worden. Haar boeken hadden altijd een happy end: aan het eind krijgt het meisje de knappe man die ze zocht. Hoewel Saris nooit beweerde literatuur te schrijven, was ze niet gelukkig met de neerbuigende manier waarop de literaire kritiek met haar omging. Hoewel Leni Saris over de liefde schreef, heeft ze zelf nooit een grote liefde gekend. Ze is naar eigen zeggen maar één keer verliefd geweest, en beweerde dat ze getrouwd was met haar werk. Saris bleef tot aan haar dood actief als schrijfster; haar laatste boek, Wij drieën, verscheen postuum in het voorjaar van 2000 bij haar vaste uitgever, uitgeverij Westfriesland.
-
Een eigenzinnige verzameling uitspraken van bekende en minder bekende mensen over hun ouders of hun kinderen. Laat je inspireren door de wijze uitspraken, de rake opmerkingen en herkenbare situaties die je doen beseffen dat je niet de enige moeder bent die nog huiswerk krijgt of de enige vader die meer foto's van zijn kinderen dan geld in zijn portefeuille heeft.
-
met de aangrijpende novelle De ondergang van de familie Boslowits in het tijdschrift ‘Criterium’. Zijn in 1947 bij uitgeverij De Bezige Bij verschenen romandebuut De avonden – het enige werk ooit, waarvoor hij de exploitatierechten voor de duur van het auteursrecht zou afstaan – riep sterk uiteenlopende reacties op. Met de novelle Werther Nieland die in 1949 verscheen in Geert van Oorschots reeks ‘De vrije bladen’, begon een langdurige verstandhouding tussen de schrijver en de uitgever, die, compleet met zakelijke en vriendschappelijke breuk én het herstel daarvan, zou duren tot Van Oorschots dood in 1987.
-
In verschillende bewoordingen heeft Reve in de loop der jaren meer dan eens gezegd dat Geert van Oorschot geen man was op wie men kwaad kon blijven. Na een voorzichtig contactherstel tussen beide mannen in 1979 kwam het zelfs tot drie nieuwe uitgaven bij Van Oorschot, Brieven aan Josine M. (1981), Brieven aan Ludo P. (1986) en, in het jaar van Van Oorschots dood, Verzamelde gedichten (1987).