-
Vannacht kon ik niet slapen en pakte het boek "Door", dat ik een paar dagen geleden gekocht heb. Het indringende en realistisch geschreven verhaal pakte me direkt en ik heb het boek in één dag uitgelezen, kon het niet wegleggen. Veel bewondering heb ik voor Door en Willem, maar ook voor Wouter, die het ziekteproces van Door van dichtbij heeft meegemaakt en tot grote steun is geweest. Complimenten voor de schrijfstijl, realistisch, integer en ontroerend. Ik hoop dat het met Willem en de kinderen goed gaat.
-
'Ik geef niet op,' zegt mijn moeder, 'toen met mijn rijbewijs zeiden ze ook allemaal: ''ga jij nog door?'' En mooi dat ik de achtste keer geslaagd was.' Een man voor mijn moeder is het waargebeurde verhaal van een moeder en een dochter. De moeder die na een in haar ogen 'fantastische relatie' in de steek wordt gelaten. De dochter die naast de drukte van een baan en een gezin met jonge kinderen haar moeder opvangt. De moeder die voor haar verdriet maar één oplossing ziet: een nieuwe man. De dochter die zich voorneemt die man voor haar bepaald niet alledaagse moeder te vinden. En daarin gaat ze ver, heel ver... Ze schrijft brieven op contactadvertenties, zoekt op internet, volgt interessante 'kandidaten' op straat. Een man voor mijn moeder is het ongekend openhartige relaas van een dochter-moeder relatie bij zwaar weer. Met de nodige humor vechten ze zich door de barre tijden. Wat ze samen meemaken is even ontroerend als hilarisch.
-
De oorspronkelijke titel van dit boek luidde 'Verhalen van Eva Luna' waardoor het in het verlengde komt te liggen van de drie eerdere romans van de Chileense schrijfster Isabel Allende (1942). Als een moderne Sheherazade vertelt Eva, die de gave van het woord bezit, 23 verhalen aan haar geliefde Rolf. De verhalen gaan over stormachtige liefdes en bruut geweld, met als kleurrijk decor het Caribische gebied en Zuid-Amerika.
-
Het centrale personage in dit boek is Dorus Sprank, de bokkenfokker, die aan het begin van het verhaal trouwt met Riek, de huishoudster van de Wilgenhoeve. Hun dochteris Neeltje, die later ook bokkenfokker wordt genoemd en die een rol zal spelen in de (liefdes)tragiek die zich ontwikkeltrond de figuur van Barend Stuur. Het boek eindigt met een ouder, droever en wijzer geworden Dorus Sprank die met zijn kleinzoon Han gaat varen op het altijd eendere veerpontje
-
Een avond waar de jeugd zo naar uitkijkt als de zaterdagavond. Gabbers, xtc, hakken, housen, snuiven, seksen, kinky-party's- de fantasie van iedereen die niet jong meer is weet er wel raad mee. De Vlaamse journalist Jan Haerynck trok een tijd lang op met een aantal jongeren in Nederland en Vlaanderen om te peilen hoe zij hun zaterdagavond doorbrengen.
-
Als kort na elkaar twee zakenmannen op identieke wijze worden vermoord, denkt de politie met een seriemoordenaar te maken te hebben. Om te voorkomen dat er een derde slachtoffer valt, zoekt rechercheur Paul Hjelm met de leden van een speciaal team naar verbanden tussen de twee doden. Maar de moordenaar is hun voor, en slaat weer toe. Er zijn sporen naar besturen van bedrijven, de Russische maffia, jonge prostitués en een zeilclub. Weken later valt er een vierde slachtoffer te betreuren. En de halsoverkop gevluchte dader laat een spoor achter: een opname van Misterioso van Thelonious Monk
-
Simon Johannes Carmiggelt (Den Haag, 7 oktober 1913 – Amsterdam, 30 november 1987) was een Nederlandse journalist, schrijver en dichter. Onder het pseudoniem Kronkel publiceerde hij bijna veertig jaar vrijwel dagelijks een cursiefje in dagblad Het Parool, waarvan de selectie in jaarlijkse bundels en zijn voordracht voor de televisie hem een grote populariteit opleverden. Cabaretteksten schreef hij voor onder meer Wim Kan en Wim Sonneveld, waaronder Sonnevelds conférences 'Croquetten' en 'De jongens'. In 1961 werd Carmiggelt de Constantijn Huygens-prijs toegekend en in 1977 de P.C. Hooft-prijs voor het jaar 1974. Carmiggelt leerde zich in zijn geboortestad Den Haag het journalistenvak aan. Eind 1931 werd hij aangenomen bij de Haagse editie van Het Volk. Naast toneelrecensies en verslagen van kleine rechtszaken, schreef hij vanaf 1936 ook de rubriek Kleinigheden, de voorloper van de Kronkels. Hij versloeg de bijeenkomsten van de NSB, omdat de krant de ware aard ervan wilde tonen. Op 6 september 1939 trouwde hij met Tiny de Goey, zwanger van dochter Marianne. In 1940, vlak voor het uitbreken van de oorlog, verscheen zijn eerste boek, Vijftig dwaasheden, een selectie uit Kleinigheden. Vanaf juli 1940 bepaalde de bezetter de koers van de krant en namen Carmiggelt en zijn broer Jan ontslag. Nog hetzelfde jaar werd hij persagent van het Residentie Tooneel. In juli 1941 accepteerde hij zijn ontslag als enige medewerker die weigerde de niet-Joodverklaring te tekenen.