-
Ruby Grant has just moved to the country. Her husband, Oliver, is sceptical about anything rural, but he seizes the opportunity to leave Ruby's two grown-up yet inexplicably dependent children behind in the city. Life slows down alarmingly from the moment they set foot in Troy Cottage, but at least Ruby can finally start writing her novel in peace. Until her daughter, Poppy, turns up with boyfriend and dog in tow, announces she's pregnant and moves into Ruby's office. Then Josh needs somewhere to do his washing, and her father wants to stay for Christmas. Despite this, Ruby finds village life surprisingly seductive. The Christmas pantomime, the weekly pub quiz, the summer fete...she just can't say no. And especially not to Hamish, the handsome journalist who seems anxious to accompany her on investigations for the parish magazine. There's surely no harm in a little crush - but can Ruby avoid the hazards of country loving?
-
Carry Slee. ter .gelegenheid. van het 20-jarige schrijversschap. Jochem voelt zich niet erg gelukkig in de tweede klas. Hij is het mikpunt van getreiter. David doet er niet aan mee, maar hij durft er niets van te zeggen. De klassenleraar, die gymnastiek geeft, grijpt ook niet in. Hij heeft een hekel aan dikke Jochem. Jochem lijkt zich niets aan te trekken van de pesterijen, die elke dag erger worden. Als de klas weer eens dubbel ligt, lacht hij zelf mee. Maar op een ochtend krijgen ze van de rector te horen dat Jochem na de klassenavond niet is thuisgekomen. David voelt zich schuldig. Waarom heeft hij zijn mond ook nooit opengedaan? Samen met een vriendin gaat hij Jochem zoeken om te zeggen dat het hem spijt. Dan vinden ze Jochems tas in het meer. Misschien is het al te laat… 'Spijt! is het eerste boek dat ik voor twaalfplussers schreef. En met veel succes. Het won de Nederlandse Kinderjury en de Jonge Jury, zelfs zonder dat het op de longlist stond. Het probleem pesten is mede naar aanleiding van dit boek op veel scholen verminderd. Ik kreeg heel veel reacties van leraren en kinderen die pestten en gepest werden. Wat wil een schrijver nog meer?'