Algemeen

Schrijven over modern taalgebruik is 'in'. De kolommen van een tijdschrift als de Haagse Post besteden er regelmatig aandacht aan. En er is ook al een aantal, meestal dunne, makkelijk leesbare boekjes over verschenen met als hoogtepunt Kuitenbrouwers 'Turbotaal'. Hans Rombouts heeft een nieuw boekje aan de reeks toegevoegd. Hem gaat het om 'taal als camouflagemiddel', om eufemismen en dysfemismen. Na twee meer inleidende hoofdstukken waarin de begrippen worden toegelicht geeft de schrijver een groot aantal voorbeelden, gerangschikt naar taalgebruiksituatie (milieu, politiek, dood en verderf, gezondheidszorg, sport, politie, arbeidsmarkt en onvermijdelijk sexualiteit). Al met al een niet onaardig boekje.

The big book of gifts Oorspronkelijke titel

Polemische columns over hedendaagse trends en levenskunst.

The Interpretation of Murder Oorspronkelijke Titel JED RUBENFELD heeft in Princeton en Harvard gestudeerd (onder meer filosofie, literatuur en psychologie), promoveerde op Sigmund Freud en is nu Professor of Law aan de universiteit van Yale. Hij is van de grootste experts in de Verenigde Staten op het gebied van staatsrecht. Moordduiding, zijn debuut, is een groot internationaal success.Eind augustus 1909 kwam Sigmund Freud in New York aan, voor zijn eerste en enige bozeoek aan Amerika. Terug in Wenen, sprak of schreef hij zelden meer over die reis, maar de rest van zijn leven noemde hij alle Amerikanen wilden. Dit gegeven inspireerde Jed Rubenfeld tot het schrijven van de ingenieuze historische thriller Moordduiding. Het verhaal begint als volgt:Op een dag wordt het lichaam van een zeer rijke jonge vrouw ontdekt in een luxueus appartement met uitzicht over Manhattan. Ze is vastgebonden, met een zweep bewerkt en gewurgd. De burgemeester van New York vraagt Freud om zijn vernieuwende, onconventionele gedachtegoed in te zetten bij het oplossen van deze moordzaak, maar Freud laat het over aan een onervaren Amerikaanse collega. En dan blijkt: sommige moorden tarten elke analyse...Magnifieke, intelligente verkenning... Groots talent voor psychologische suspense.- LIBRARY JOURNALEen knappe, speelse aanpak van een breed opgezette onderneming. Dit is geen gewone populair-culturele sensatie. Moordduiding is een bizar origineel, veelzijdig boek.

Mord methoden Oorspronkelijke Titel Het leven is een quiz, enwij zijn slechts de kanidaten Hape Kerkeling De auteur van dit boek, een Duitse criminologisch bioloog, vertelt over een aantal bijzondere en geruchtmakende moord- en misdaadzaken uit heden en verleden en geeft hierbij veelal zijn oplossing/interpretatie van de zaak. Met onder meer de ontvoering van en moord op de zoon van luchtpionier Charles Lindbergh, de zaak-Heineken, de zaak-O.J. Simpson, de misdaden van Karla Homolka en Paul Bernardo, en de Duitse seriemoordenaar Karl Denke die in 21 jaar meer dan 31 mensen vermoordde. Verder aandacht voor de Body Farm, een Amerikaans instituut waar men de ontbinding van lijken onderzoekt, aandacht voor de balseming van het lijk van Lenin, de rol van toeval bij onderzoek, het gebruik van wetenschappelijke technieken etc. Met zwart-witfoto's en -afbeeldingen, bibliografie en register. Fascinerend, soms huiveringwekkend en vlot geschreven. De laatste jaren staat forensisch onderzoek erg in de belangstelling onder meer door de tv-serie CSI. Boeiend voor de vele fans van deze serie en voor andere geinteresseerden in forensisch onderzoek.

Simon Johannes Carmiggelt (Den Haag, 7 oktober 1913 – Amsterdam, 30 november 1987) was een Nederlandse journalist, schrijver en dichter. Onder het pseudoniem Kronkel publiceerde hij bijna veertig jaar vrijwel dagelijks een cursiefje in dagblad Het Parool,

De ambitieuze politicus Morten Mathijsen stevent af op een glorieuze verkiezingsoverwinning. Zijn partij, De Nieuwe Liberalen, gaat verrassend aan kop in de peilingen. Mathijsen is de tweede man van de partij en wil leider worden. Dan dreigt een duistere zaak uit het verleden zijn reputatie te schaden. Met de briljante spindoctor Evelien Bax aan zijn zijde gaat Morten tot het uiterste om het onheil af te wenden. De machtsstrijd maakt meerdere slachtoffers.

Foto achterzijde Wim Kohler De roman vermengt persoonlijke ervaringen met maatschappelijke ontwikkelingen die zich voordeden in een instelling voor psychiatrische patiënten. Het persoonlijke krijgt gestalte in de hoofdfiguur: de creatief therapeute die uiteindelijk zal vastlopen in haar werk. Na een verhuizing van de kliniek, de versterking van het management en de rigide medische behandelingsvisie, vervreemdt de therapeute steeds meer van zichzelf en haar werk met de patiënten. Een ziekteverlof leidt uiteindelijk tot een ontslagprocedure. De roman kan gelezen worden als een persoonlijk ervaringsverslag en een aanklacht tegen reorganisaties die onvoldoende rekening houden met de individuele werknemer. Het persoonlijk disfunctioneren wordt weinig diepzinnig geanalyseerd; de roman blijft steken in het van zich af schrijven van de woede en het aangedane onrecht.

'Spreek ik met Marilyn French 4Ja.1 'Ik wilde u even bedanken. Door u heb ik mijn man verlaten.' '0. Ik neem aan dat er wel wat meer aan de hand was.' 'Nee. Ik las Ruimte voor vrouwen en ik besloot het niet langer te pikken.' 'Niets heeft de vrouwen in dit boek er ooit van kunnen weerhouden om te schrijven, of te geloven in de kracht van het woord... Ik wist dat ik zonder hun boeken niet de persoon zou zijn geweest die ik nu ben. Of dat ik niet geweest zou zijn waar ik nu ben. Al deze schrijfsters hadden, ieder op haar eigen manier, 'benoemd' wat ik al wist sinds die dag toen ik vier was en naast wijn moeder moest gaan liggen om een dutje te doen in de hitte van de Australische zon. Ik wist dat ze ziek was, maar ze was vooral ziek van haar eigen leven. Ik wist waarom mijn moeder in zo'n slaperig voorstadje was beland. En ik zwoer dat mij dat nooit zou gebeuren. Maar pas toen de vrouwenbeweging in de jaren zeventig de westerse wereld veroverde, met boeken die mijn gevoelen s en die van miljoenen andere vrouwen betekenis gaven. wisten we allemaal dat we niet alleen waren. En onze levens zouden nooit meer hetzelfde zijn. De vrouwen in dit boek leerden ons de grenzen van wat mogelijk was te verkennen. Ze leerden ons niet bang te zijn; ze leerden ons te geloven dat we onszelf kunnen zijn of de personen kunnen zijn die we eigenlijk willen zijn. Als de lezer van dit boek alleen maar daarvan overtuigd raakt, dan is het allemaal de moeite waard geweest.

Hoe dronken ben je?" vroeg dokter Onyango toen we de berg afliepen naar zijn huis. We hadden op de veranda een paar flesjes lauw Tuskerbier gedronken. "Hoezo? Ik ben niet dronken," zei ik. "Oké, dan gaan we nu naar de kroeg." "Naar de kroeg? Ik heb dienst... Er ligt een vrouw op de verloskamer die wordt ingeleid." Tijdens het tropenco-schap in de bergen van Kenia komt de auteur in bizarre situaties terecht. De bekende problemen die een co-assistent tegenkomt worden in de tropen nog eens gecompliceerd door cultuurverschillen, communicatieproblemen en een gebrek aan diagnostische en therapeutische middelen. In het dagboek "Naar de tropen" beschrijft de auteur met een kwinkslag wat hij binnen en buiten het missieziekenhuis meemaakt. Ondanks alle frustraties wordt duidelijk dat Kenia en de Kenianen een plaats in zijn hart hebben veroverd.