Achterplaat foto Vincent Mentzel Redactie en zetwerk Frans T. Stoks en Jos Bruystens Maastricht Druk Drukkerij Wilco Amersfoort Samenvatting Karina en haar Indische moeder zijn anders. Ze wonen met z’n tweeën, ze hebben een donkere huid, zijn afhankelijk van de Sociale Dienst en eten rijst in plaats van brood. In het Leiden van de jaren zestig laten de buren er weinig misverstand over bestaan: ze moeten oprotten, terug naar hun eigen land. Als haar moeder een verhouding krijgt met een circus-directeur, breekt voor Karina een nieuw leven aan. Ze voelt zich thuis in de woonwagens, tussen de artiesten en de dieren. Dan gebeurt er iets rampzaligs: haar moeder wordt ernstig ziek. Maandenlang ligt zij in het ziekenhuis. Al die tijd staat de dertienjarige Karina er alleen voor. Uiteindelijk wordt ze in huis geplaatst bij haar vader, die zij nog nooit gezien heeft. Karina vlucht, en komt achtereenvolgens terecht in de kraakscene van Den Bosch, de entourage van Herman Brood en het turbulente nachtleven van Amsterdam. Via verschillende omwegen lukt het haar twintig jaar later eindelijk het beeld van haar moeder te completeren – en daarmee haar eigen verleden onder ogen te zien. Zonder moeder is een hartverscheurend verhaal van liefde en verwaarlozing, en van leven met geheimen, maar het is ook een buitengewoon vitaal verhaal van veerkracht, seks en rock ‘n’ roll. In een bedrieglijk eenvoudige, onomwonden stijl beschrijft Karina Schaapman haar leven tegen de achtergrond van het Nederland van de jaren zestig tot nu. Het is het verhaal van een vrouw die in het circus één ding leerde: maak gebruik van je kracht, want de show must go on.

Poterjannyj i vozvrascennyj mir Oorspronkelijke titel Omslagontwerp Rock Vermeulen H.W. Nederlandse vertaling voorwoord Olivier Sacks Christien Jonkheer Ljova Zasetski kreeg tijden de tweede wereld oorlog een kogel in zijn hoofd, maar overleefde. In dagboeken gedurende 25 jaar beschreef hij zijn strijd om de talloze handicaps te overkomen. Op deze dagboeken is het boek van Lurija (die hem jarenlang als patient had) gebaseerd. Aan de hand van passages uit de dagboeken laat Lurija zien hoe de hersenen werken, en wat er mis was gegaan bij deze patient. Wat het geval van Zasetsky vooral zo tragisch maakte was dat hij zich bewust was van zijn verlies. Hij vocht met de `vasthoudendheid van een verdoemde' om weer greep te krijgen op zijn bestaan. Zijn belangrijkste wapen in deze strijd was het schrijven van een dagboek, een taak die hem vijfentwintig jaar kostte. Het resultaat kon hij zelf niet lezen, omdat hij de eerste letters van een woord weer was vergeten als hij bij de laatste was aangekomen.