The Carrier Oorspronkelijke Titel Een magistrale roman over oosterse wijsheid en Westerse kennis , tegen het decor van het zeventiende-eeuwse Europa en de Orient Gebruikers Sporen en Geel verkleuring Litho van David Roberts Algiers was de eerste k ten voerde. Als een na om de uitgestrekte westelijke oceaan te bereiken waarvoor Columbus had gevaren op zoek naar zijn Nieuwe Wereld. Hier keerde de stroom naar het noorden en terwijl de zeilen zich spanden, werd de lucht kouder en het zonlicht zwakker. Dit alles wist hij al. Hij had ervoor gestudeerd, sterker nog: zijn leven lang had hij zich voorbereid op deze missie.' Aan het begin van de zeventiende eeuw zit Rashid al-Kenzy weg te kwijnen in de gevangenis voor een moord die hij niet heeft gepleegd. Dan doet de dei van Algiers hem een verleidelijk voorstel: zijn leven en vrijheid in ruil voor een moeilijke missie. Hem wordt verzocht naar het noorden te reizen, naar Europa, op zoek naar een geheimzinnig optisch instrument uit Nederland - een van de eerste telescopen ter wereld. De reis verloopt niet zoals gepland, en na vele omzwervingen lijdt Rashid schipbreuk voor de kust van Jutland. Hij wordt gered door Verner Heinesen en ingeschakeld bij de bouw van diens toren naar de sterren, waarmee Heinesen wil bewijzen dat zijn leermeester, de V astronoom Tycho Brahe, het bij het verkeerde eind had. Een geheel nieuwe wereld van wetenschappelijke en astronomische kennis opent zich voor Rashid. Kennis die op gespannen voet staat met zijn geloof en overtuigingen; gevaarlijk, maar tegelijk ook veelbelovend. Totdat het lot opnieuw ingrijpt. De boodschapper is een bijzonder beeldende en intelligente roman, waarin de zoektocht van de mens naar kennis centraal staat, en reizen ontdekkingen, angst, vooroordelen en het verleggen van grenzen de belangrijke thema's zijn.

Gemiste tijd vertelt twee verhalen. Allereerst dat van Leo Deakin, die moet aanvaarden dat zijn vriendin bij een busongeval in Zuid-Amerika om het leven is gekomen. Hij was daarbij aanwezig, maar het kost hem de grootste moeite zich iets van het ongeluk te herinneren. Bij wijze van therapie maakt hij in een aantekenblok notities over de werking van liefde in de natuur. Dit verhaal wordt afgewisseld met de geschiedenis van Moritz, die tijdens de Eerste Wereldoorlog het Oostenrijks-Hongaarse leger dient en in 1915 krijgsgevangen wordt genomen door de Russen. Hij vlucht uit een kamp in Siberië en begint aan een levensgevaarlijke tocht, die drie jaar zal duren. 5000 kilometers staan tussen hem en zijn thuis, én zijn grote liefde Lotte Steinberg – zij is de reden waarom Moritz niet opgeeft. Smerig, onderkoeld en totaal uitgeput strompelt hij uiteindelijk zijn geboortedorp binnen. Maar heeft Lotte ook al die tijd op hem gewacht? Als Leo ontdekt wie deze Moritz precies is, blijkt hoezeer diens geschiedenis met zijn eigen leven verbonden is. Een hartverscheurende roman, voor de liefhebbers van Cold Mountain Gemiste tijd is een fascinerende en ontroerende geschiedenis van liefde en oorlog, van rouw en hoop, toeval en lot. De roman doet denken aan de succesvol verfilmde roman Cold Mountain, aan Uit liefde van het volk van James Meek en De geschiedenis van de liefde van Nicole Krauss, en laat zien dat liefde alles overwint, zelfs de dood. De roman is gebaseerd op het ware verhaal van Danny Scheinmanns grootvader.

Couddn 't Keep It to Myself Oorspronkelijke Titel Unieke en fascinerende autobiografische verhalen, soms rauw, vaak ontroerend - onder redactie van de auteur van Vergeef me en Walvismuziek. Recente foto's van de auteurs Richard Roselle Sinds vier jaar geeft Wally Lamb een cursus creatief schrijven aan een groep vrouwelijke gevangenen in een Extra Beveiligde Inrichting. Aanvankelijk stonden de vrouwen wantrouwend tegenover hem, maar ook tegenover elkaar en het schrijven. Naarmate de tijd echter verstreek lieten ze hun argwaan varen, namen de pen ter hand en ontdekten hun eigen stem. Sommige van hen beschrijven hoe ze gevangen zaten in een wereld van mishandeling, verwaarlozing en misbruik, lang voor ze in aanraking kwamen met politie en justitie. Anderen laten zien hoe ze tijdens hun gevangenschap inzicht kregen in de omstandigheden die tot hun misdrijf hadden geleid en hoe ze de kracht vonden een nieuwe wending aan hun leven te geven. Het schrijven zelf speelde daarin een belangrijke rol. Toch zijn dit niet alleen hartverscheurende verhalen. Want wie de wanhoop onder ogen ziet, kan die mede dankzij humor, geloof en hoop overwinnen. Ook daarvan getuigt dit fascinerende boek. Van binnen uit geschreven geeft een wrang beeld van wat er in een mensenleven mis kan gaan. Want dat deze vrouwen gevangenen zijn en wij dit boek in vrijheid kunnen lezen, ligt niet zozeer aan ons eigen voorbeeldige karakter, maar vooral aan de omstandigheden waaronder wij, en zij, zijn opgegroeid.

Giving Up America Oorspronkelijke Titel Gebruikers Sporen en Geel verkleuring Foto achterplaat Steven Spewock Omslagfoto Francesca Woodman Deena wil trouwen met Daniël, een orthodoxe jood. Deena's vader, een chassidische geleerde, verzet zich aanvankelijk krachtig tegen dit huwelijk: de getallen die hebreeuwse letters van hun namen symboliseren, vormen bij elkaar opgeteld het woord verdriet. Toch lijkt het aanvankelijk een gelukkig huwelijk te worden. Samen werken Deena en Daniël aan de restauratie van een oud huis, hun droomhuis.Dan brengt Daniël van zijn werk twee jonge vrouwen mee. Een van hen komt uit het zuiden en is van plan deel te nemen aan de Miss Amerikaverkiezingen, de ander is haar beste vriendin. Daarmee ontstaat ook de eerste barsten in het fundament van het huwelijk van Deena en Daniël: de waarden waarmee Deena is opgegroeid en haar gevoel van wat thuis betekent, komen op losse schroeven te staan.

Een studente van de toneelacademie raakt ernstig depressief en komt in een psychiatrische inrichting terecht Als Eva, een twintigjarige studente aan de toneelacademie, waan en werkelijkheid niet meer van elkaar kan onderscheiden, wordt ze opgenomen in Paviljoen Eikman, een kliniek in de bossen. Zelfs deze gesloten gemeenschap ervaart ze nog als een wereld vol gevaar en geheimen. De normaalste begroeting interpreteert ze als een gecodeerde boodschap, al dan niet bedoeld om haar de wereld van de ondergang te laten redden. In een sobere, maar indringende stijl neemt Elise van Kleef de lezer mee in de gedachtespinsels van Eva. Door haar ogen zien we hoe onverschillig en bot de artsen vaak zijn en hoe - letterlijk - gevoelloos de psychiatrische wereld in elkaar zit. We ervaren de werking van medicatie en het surreële van therapeutische gesprekken. Paviljoen Eikman is een roman over volwassen worden in een grillige, veeleisende wereld. Maar bovenal is het een gepassioneerd verhaal over de onverwoestbaarheid van de geest.

Kees Simhoffer Tekstbewerking Omslagontwerp en Typografie

'Spreek ik met Marilyn French 4Ja.1 'Ik wilde u even bedanken. Door u heb ik mijn man verlaten.' '0. Ik neem aan dat er wel wat meer aan de hand was.' 'Nee. Ik las Ruimte voor vrouwen en ik besloot het niet langer te pikken.' 'Niets heeft de vrouwen in dit boek er ooit van kunnen weerhouden om te schrijven, of te geloven in de kracht van het woord... Ik wist dat ik zonder hun boeken niet de persoon zou zijn geweest die ik nu ben. Of dat ik niet geweest zou zijn waar ik nu ben. Al deze schrijfsters hadden, ieder op haar eigen manier, 'benoemd' wat ik al wist sinds die dag toen ik vier was en naast wijn moeder moest gaan liggen om een dutje te doen in de hitte van de Australische zon. Ik wist dat ze ziek was, maar ze was vooral ziek van haar eigen leven. Ik wist waarom mijn moeder in zo'n slaperig voorstadje was beland. En ik zwoer dat mij dat nooit zou gebeuren. Maar pas toen de vrouwenbeweging in de jaren zeventig de westerse wereld veroverde, met boeken die mijn gevoelen s en die van miljoenen andere vrouwen betekenis gaven. wisten we allemaal dat we niet alleen waren. En onze levens zouden nooit meer hetzelfde zijn. De vrouwen in dit boek leerden ons de grenzen van wat mogelijk was te verkennen. Ze leerden ons niet bang te zijn; ze leerden ons te geloven dat we onszelf kunnen zijn of de personen kunnen zijn die we eigenlijk willen zijn. Als de lezer van dit boek alleen maar daarvan overtuigd raakt, dan is het allemaal de moeite waard geweest.

In 1959 emigreert de dertienjarige Eva Hoffman met haar ouders en zusje uit het door de oorlog verwoeste Polen naar Vancouver. Tijdens haar beginnende puberteit moet zij, behalve weerstand bieden aan haar heimwee naar haar vaderland, leren zich uit te drukken in een vreemde, nieuwe taal. Hoewel zij afstudeert aan de universiteit en in de literaire kringen van New York verkeert, voelt zij zich nog steeds gevangen tussen twee talen en twee culturen. In verloren in taal worden op indringende wijze het gevoel van ontwrichting beschreven dat een emigrant bekruipt en de problemen om te moeten leven met een dubbele identiteit.

Bones of the Barbary Coast Oorspronkelijke Titel Omslagfotografie W. Eugene Smith - Getty Images Deel een Een onopzettelijke autobiografie Inspecteur Marchetti roept de hulp in van dr. Cree Black bij het onderzoek naar een skelet dat in de kelder van een victoriaans huis is gevonden. Het lijkt erop dat de overledene het slachtoffer is geworden van de aardbeving in San Francisco in 1906. De overblijfselen zijn naar Berkeley gestuurd voor onderzoek, omdat de botten vreemde vergroeiingen laten zien. De forensisch-antropologen noemen de mysterieuze overledene dan ook 'Wolfman'. Tijdens haar zoektocht naar het verhaal achter deze Wolfman, krijgt Cree Black een oud dagboek in handen, geschreven door ene Lydia Schweitzer, waarin naar Wolfman wordt verwezen. Het dagboek brengt op indringende wijze de onderkant van de samenleving in het San Francisco van 1889 tot leven.