• Enid Blyton werd in 1897 in Zuid-Londen geboren. Als kind wilde ze al schrijfster worden, maar ze werd kleuterjuf. Al gauw besloot ze echter toch om zich helemaal aan het schrijven te wijden. Haar eerste kinderboek verscheen in 1922 en in de veertig jaar tot 1962 schreef ze meer dan 700 boeken! Ooit zei ze dat schrijven voor haar hetzelfde was als het kijken naar een verhaal op een bioscoopscherm, terwijl ze zo snel mogelijk typte om de actie en de dialogen bij te houden! Al tijdens haar leven was ze de meest succesvolle kinderboekenschrijfster ter wereld en werden haar boeken in 30 talen vertaald. Enid Blyton stierf in 1968, geveld door Alzheimer. Ze had twee dochters.
  • I Raise My Eyes to Say Yes Oorspronkelijke Titel Omslag Sjef Nix Ruth raakt door een hersenverlamming vierzijdig verlamd. Zij is gekluisterd aan bed en rolstoel en altijd aangewezen op hulp. Dit boek is haar autobiografie, opgetekend door een goede vriend en leraar, die haar via een speciaal leesbord met woord en lettertekens en gebaren leerde te spreken. Steven Kaplan beschrijft indrukwekkend dit leerproces en leven. Ruth, die gedegradeerd was tot een onmenselijk wezen, blijkt geniaal te zijn, gezegend met een zeldzame geest; dat was ook haar redding. Het boek is schokkend door het grote leed en lijden, vooral toegebracht door hulpinstituten en hulpverleners. Het is een aanklacht tegen het Amerikaanse systeem in de staat Massachusetts. Dank zij haar ouders en met de hulp van enkele goede en deskundige hulpverleners is er verandering gekomen in de behandeling. Ruth woont nu met haar gehandicapte man samen; zij proberen met geringe financiële middelen te leven en een boodschap uit te dragen. Voor hulpverleners is dit boek een must. Op het zwarte omslag een foto met twee indringende ogen, die de titel onderstrepen.
  • De hoofdpersonen in de beroemde sociale romans van Yvonne Keuls, waarin fictie en werkelijkheid een hechte eenheid vormen, zijn sterke figuren die in een ellendige situatie terecht zijn gekomen. Thema's als leed en onmacht, angst en het grote gemis aan liefde, maar ook schuld en eigen verantwoordelijkheid worden met liefde behandeld. In De moeder van David S. beschrijft Yvonne Keuls een aantal jaren uit de geschiedenis van een gezin waarvan de oudste zoon David aan drugs verslaafd is. Het gezin raakt volkomen ontredderd, maar Len - de moeder - weigert de jongen los te laten. Ze ziet hem afglijden naar steeds zwaardere drugs. Len beseft dat ze, wil ze ooit weer een normaal leven kunnen leiden, afstand moet nemen van het probleem.
  • Het verrotte leven van Floortje Bloem is een antwoord op de noodkreet van een heroïne-hoertje dat bang is in het gekkenhuis terecht te komen. Het is onder meer een pleidooi voor een klinische opvang van verslaafde prostituees onder de achttien. Het verrotte leven van Floortje Bloem heeft sinds het verschijnen in 1982 nog niets aan zeggingskracht verloren. Het boek is inmiddels vijfentwintig keer herdrukt. De hoofdpersonen in de beroemde sociale romans van Yvonne Keuls, waarin fictie en werkelijkheid een hechte eenheid vormen, zijn geen zielige figuren. Het zijn in feite sterke figuren die in een ellendige situatie terecht zijn gekomen. Thema's als leed en onmacht, angst, onwil en het grote gemis aan liefde, maar ook schuld en eigen verantwoordelijkheid worden met warmte behandeld.
  • Niet op voorraad
    Ervaringen en indrukken van een Deense onderwijzer, die in 1966 twee maanden doorbracht op een Engelse school waar totale democratie en vrijheid heersen.
  • Oog in oog met negers, Indianen, blanken, alligators, kardinaalvogels, woestijnen, rivieren, mensen achter tralies, San Francisco, New York, Pittsburgh, smeltend metaal, sidderende aarde, geisers, beren, veeboeren, Texas en het diepe Zuiden "Oog in oog" is een selectie uit reportages die Inez van Dullemen maakte tijdens haar verblijf in de Verenigde Staten, van 1966 tot 1970. M.a.w. dit is een bundel reisverhalen van binnen uit. Ze beschrijft San Quentin, de Californische gevangenis; stedenals Pittsburgh en New York, de levenswijze van Indianen, verslaafden, de Black Muslims, de lege plantages in het Diepe Zuiden. Steeds weet ze het algemene, herkenbare te beschrijven, met een oog voor het detail, het bijzondere, dat wat haar opvalt. Vaak wordt dat verwoord in gevoelens van deemoed over alles wat verloren is gegaan, in de teleurstelling over vooruitgang en materialisme, omdat die niet leidden tot betere intermenselijke verhoudingen. Ze schrijft op een aandachtige, sensitieve manier over mensen, dieren, landschappen en steden, en over de betrekkingen die daartussen bestaan. Dit doordringende en heel persoonlijke waarnemingsvermogen levert tijdloze beschrijvingen op van Amerika.
  • De herinneringen die Lily Shield aan haar kinderjaren heeft, zijn diep gekleurd door haar even mooie als tragische en ongelukkige moeder Anna: als meisje op het idyllische, exotische Hawaï was Lily haar moeders vertrouwelinge, een liefdevolle en angstige kleine toeschouwer van Anna's terugkerende vlagen van gekte. Jaren later, als ze zelf moeder wordt, raakt Lily geobsedeerd door haar eigen jeugd en door Anna. Heden en verleden beginnen door elkaar te lopen als zij de dubbelhartige liefde tussen haar moeder en haarzelf naar boven haalt, werkelijk of vermeend verraad, en hun loyaliteit, die op de een of andere manier sterker was dan de pijnlijkste herinnering. Mijn dwaze moeder is een rijke, ontroerende en onvergetelijke roman over loyaliteit en verraad tussen moeder en dochter. 'Exotisch en vertrouwd tegelijkertijd, even uitbundig en beeldend als elegant en simpel (...) Het blijft nog lang nadat je de laatste pagina hebt omgeslagen bij je.'
  • Johanna is dement en ligt op sterven. Haar dochter Anna bezoekt haar en begint zich af te vragen wie haar grootmoeder Hanna was. Omdat Johanna niet meer in staat is antwoord te geven op haar vragen, gaat Anna zelf op zoek. Ze reist door het leven van drie generaties vrouwen die onder zeer verschillende omstandigheden hun positie moeten bevechten. Toch stuiten ze in essentie op dezelfde problemen in hun streven naar zelfstandigheid.
  • Gezellige roman over het wel en wee van een echtpaar dat in 1935 op jonge leeftijd trouwde, 7 kinderen kreeg en waarvan de vrouw haar schrijverstalent uitleefde in het schrijven van vele verhalen en artikelen voor een damesblad. De stijl is vlot met een humoristisch tintje. Roman voor een groot lezerspubliek, die in verkorte versie in "Libelle" is verschenen. Verschijnt maart 1993.
Ga naar de bovenkant